verhelderen - verbinden - verdergaan

Wie leeft zonder to-do lijstje? Fysiek, digitaal of in je hoofd? Het is heel natuurlijk om ons dingen voor te nemen, oplossingen te verzinnen en doelen te stellen. En als we dat doen is het gebruikelijk om dat zo concreet mogelijk te doen. Hoe concreter, hoe beter. Dan weet je waar je op focust en waar je heen wilt. Is dat wel zo? In alle gevallen?

Voel jij je gezien? In je samengestelde gezin? Door je partner in je rol als stiefmoeder? Heb je ooit gemerkt hoe anders het voelt om gezien te worden in plaats van alleen maar bekeken te worden? Of hoe verschillend het is om simpelweg te kijken in plaats van echt te zien?

Je verwachtingen zijn de bouwstenen van je toekomstige teleurstellingen. Je partner blijkt wat minder leuk als zijn kinderen er zijn. Je zet je beste beentje voor en toch heb je moeite met je stiefkinderen ... en zij met jou.  

Ongewenst kinderloos zijn, kan voor een stiefmoeder extra ingewikkeld zijn. Jíj bent kinderloos en je partner heeft kinderen. Jij leeft met het verdriet van je onvervulde kinderwens, terwijl er kinderen van een ander in je leven zijn.

Als ze eerlijk zijn, ervaren de meeste stiefmoeders de wisseldag dat haar stiefkids weer komen, als een lastige dag. Ja, als ze eerlijk zijn, want niet elke stiefmoeder durft na te voelen wat ze er eigenlijk van vindt. Ze staat niet stil bij het gevoel of ze onderdrukt het. Het is toch onaardig om het niet leuk te vinden dat zijn kinderen weer komen? Ze heeft geen hekel aan de kinderen, hun relatie is goed, dus is er niets te zeuren. Het hoort erbij. Bovendien is ze eraan gewend. 

“Onze communicatie moet beter”, dat is een klacht uit de top 3 van stiefmoeders en hun partners die ik begeleid. Communicatie is een containerbegrip, iedereen kan er haar of zijn eigen invulling aan geven. Dat maakt het extra lastig om erover te praten. Zullen we het eens een beetje concreet maken?