verhelderen - verbinden - verdergaan

Ze is verdrietig om al die jaren van liefde en zorg.
Ze heeft hun ruimte gegeven in haar hart en in haar leven.
Hun zorgen waren haar zorgen.
Hun wensen haar wensen.
Ze stond naast hen.

Ze is niet naïef. Wel wijs. Ze weet dat tussen kinderen en ouders geven en nemen nooit in evenwicht is. En dat zij als stiefmoeder dat extra voelt. Ze heeft zich ermee verzoend dat aangeboren loyaliteit altijd voor verworven loyaliteit gaat. Ze heeft er begrip voor dat zij niet op dezelfde plek staat als hun ouders. Dat zij altijd -ondanks wederzijdse liefde- de betrokken buitenstaander zal blijven. 

Opeens ontdekt ze dat ze -onbewust- vanuit eindeloos begrip voor haar stiefkinderen zichzelf al jaren op het tweede plan heeft gezet. En dat voelt helemaal niet goed. Het is heel subtiel gegaan. Ze had het verdriet gezien bij de moeder van de kinderen toen haar partner overleed. En het verdriet van de jongens, haar stiefzoons.

Stiefmoeder was er voor hen, samen met hun vader.
Ze ondersteunden hen en gaven veel ruimte.
Zij zag hoe moeder op haar zonen ging leunen.
En hoe de jongens -naast hun eigen verdriet- voor hun moeder gingen zorgen.

En stiefmoeder stelde hun belangen voorop.
Ze had begrip voor hen.
Begrip voor hun verdriet.
Begrip voor hun zorg voor hun moeder.
Ze stelde geen eisen aan hen als ze bij vader en haar waren.

En gaandeweg is de betrokkenheid van haar stiefzoons bij haar minder geworden.
Hun relatie is veranderd. 
Het wordt allemaal vanzelfsprekend gevonden. 
Haar zorg, haar aandacht en haar betrokkenheid. 
Er komt niets meer terug.
Alles is voor vader en moeder.

Ze heeft ontdekt dat ze verdriet heeft.
Om het contact dat verwaterd is.
Om de band die er ooit was.
Ze houdt nog van hen met heel haar hart.

Maar zo wil ze niet verder gaan. Ze komt bij mij. “Dit wil ik niet meer”. 
Ze realiseert zich dat ze het samengesteld gezin is ingerold en nooit echt heeft nagedacht over de vraag op welke wijze ze het stiefmoederschap wil invullen. Is het daar te laat voor? Nee! Vaak komen vrouwen na jaren erachter dat ze stiefmoederen vanuit onbewuste verwachtingen, van de omgeving, en zichzelf. Ik vind dat iedere vrouw er recht op heeft om een bewuste keuze te maken voor haar rolinvulling.

Kort gezegd komt het erop neer: wie ben jij als vrouw? Wat kenmerkt jou? Wat ligt er achter je? Welke vreugde en welk verdriet heb je gekend? Waar ben je blij mee van jezelf? 
Op basis van wie je bent, maak je keuzes. Alleen als jij eigen keuzes maakt, die bij jou passen, kan je unieke stiefmoederschap ontspannen zijn. 
 
En deze stiefmoeder ontdekte nog iets anders. Ze was een oud levensthema tegengekomen dat verder gaat dan ‘stief’. Het zichzelf op de achtergrond plaatsen en daarbij te veel inleveren, was één van ‘haar oude dozen op zolder’.

We gaan aan de slag. Met haar keuze voor haar hoogstpersoonlijk stiefmoederschap. Ze wil het stiefmoederschap als een waardevolle aanvulling op haar leven ervaren. Daarvoor is nodig dat zij haar rol invult vanuit bewuste keuzes, die bij haar passen; dat zij respect heeft voor zichzelf, haar grenzen stelt en haar behoeften kenbaar maakt.