verhelderen - verbinden - verdergaan

Als ze eerlijk zijn, ervaren de meeste stiefmoeders de wisseldag dat haar stiefkids weer komen, als een lastige dag. Ja, als ze eerlijk zijn, want niet elke stiefmoeder durft na te voelen wat ze er eigenlijk van vindt. Ze staat niet stil bij het gevoel of ze onderdrukt het. Het is toch onaardig om het niet leuk te vinden dat zijn kinderen weer komen? Ze heeft geen hekel aan de kinderen, hun relatie is goed, dus is er niets te zeuren. Het hoort erbij. Bovendien is ze eraan gewend. 

Opzien tegen de dag dat de stiefkids weer komen 
Een stiefmoeder ziet als een blok op tegen de dag dat de kinderen er weer zijn. De nacht ervoor slaapt ze altijd onrustig. Ze geniet altijd enorm van de periode met haar geliefde en hun kind. Het leven, het huis en de badkamer weer te moeten delen met zijn oudere kids vindt ze ingewikkeld. Het zijn geen vreemden voor haar natuurlijk en hun relatie is goed, dus er is toch geen reden voor?  Ze schaamt zich voor haar gevoel, maar ze weet niet hoe ze dat moet veranderen. Ze wordt ook onzeker van haar stiefkinderen, ze voelt zich niet altijd op haar gemak in haar eigen huis. Ze heeft er last van hoe ze zich voelt, ze vindt zichzelf heel onaardig tegenover haar stiefkinderen.  
 
Realitycheck 
Deze stiefmoeder komt bij mij in coaching. Ze heeft veel last van haar emoties rond de wisseldag en vooral van haar gevoel dat ze onaardig is naar de oudste kinderen van haar man. Ik leer een betrokken stiefmoeder kennen, die veel over heeft voor haar stiefkinderen. Ze moet altijd weer emotioneel een drempel over als haar stiefkinderen komen. Ook na vier jaar went dat niet. 

Ze is erg bezig met haar eigen emotie rond de dag dat de kinderen weer komen. Kan ze accepteren dat het een ingewikkelde dag voor haar is? Dat ze het fijner vindt samen met haar geliefde en kind? Dat dit niet betekent dat ze zijn oudste kinderen afwijst?  En zouden haar stiefkinderen het ook lastig vinden om weer te wisselen van huis en gezin? Zij moeten weer wennen bij vader thuis en misschien missen ze moeder wel. Zij moeten zich weer instellen op de gewoontes in het andere huis.  

Laten we open zijn over wat er gebeurt als de kinderen wisselen van het ene huis naar het andere. Voor hen, voor hun broertje of zusje (dochter van hun vader en stiefmoeder), voor stiefmoeder en voor vader. We zijn gewend in gezinsverband te leven, daarbij zijn we niet gewend dat de samenstelling om de week (of welke periode dan ook) wisselt. Daar moeten we ons op instellen en dat gaat gepaard met gevoelens.  
 
Nog afgezien van het feit dat je weer een periode samenwoont met andere mensen, zijn er het andere huis, de andere regels, de andere afstand tot school, de andere gesprekken aan tafel. Ik denk dat ieder van de huisgenoten er gevoelens bij heeft. Die kunnen positief zijn (heerlijk, iedereen weer bij elkaar), onzeker (hopelijk is er ook nog wat tijd voor ons samen) of chagrijnig (f**k, mijn leerboek vergeten, kan ik straks weer terug. Al dat gedoe ook met twee huizen) en blij (mijn grote broer en zus zijn er weer). Mogen die emoties er zijn? Mogen ze uitgesproken worden? Kunnen we de emoties van de ander ook begrijpen? Bijvoorbeeld dat vader begrijpt dat stiefmoeder er tegenop ziet en zij begrijpt dat het voor vader heerlijk is dat zijn oudste kinderen weer komen. Er is geen of/of. Er is én/én. 

Patronen van vroeger
Stiefmoeder worstelt af en toe met ruimte innemen. Ruimte innemen in het samengesteld gezin. De issues die we tegenkomen in het samengesteld gezin en waar we mee worstelen, hebben vaak te maken met patronen die we van huis uit aangeleerd hebben gekregen, die ontstaan zijn in onze jeugdjaren. Iedereen is terechtgekomen in patronen. Ook al hebben onze ouders hun best gedaan (en de meeste ouders doen wat ze kunnen), ze zijn niet onfeilbaar, maken fouten en zitten zelf ook vast in oude patronen. Je leert in je jeugd welk gedrag ervoor zorgt dat je aandacht krijgt, welk gedrag ervoor zorgt dat je lief wordt gevonden en ook hoe je je veilig voelt.  
 
Minder ruimte innemen kan bijvoorbeeld te maken hebben met je overtuiging dat het beter is voor je als je minder zichtbaar bent of (te) veel rekening houdt met anderen. Dat is een ingrijpend patroon voor deze stiefmoeder. In haar kerngezin met geliefde en hun kind voelt ze zich veilig en fijn en kan ze prima voor zichzelf opkomen. In het samengesteld gezin wordt ze onzeker, ze is bang dat ze tekortschiet. Ik zie juist een stiefmoeder die haar leven openstelt voor de oudste kinderen van haar man en veel voor hen over heeft.  
 
Vanwege die patronen is het soms nodig in coaching terug te kijken op vroeger. Die patronen hebben deze stiefmoeder destijds geholpen. Ze is niet meer dat meisje van toen, ze is volwassen en kan goed voor zichzelf zorgen.  

Als je je eigen patroon kent, kun je herkennen wanneer dit patroon je parten speelt. Sta er dan bij stil. Heb compassie met jezelf en bemoedig het kleine meisje in je door haar gerust te stellen: “Jij hoeft niets meer te doen. Ik ben er nu en ik ben volwassen en krachtig genoeg om hiermee om te gaan".  Dat betekent niet dat het je altijd lukt, maar wat er wel gebeurt, is dat je je je realiseert wanneer het oude patroon het roer overneemt. Alle verandering gebeurt voorbij de bewustwording. Dat is de eerste stap.

Anders behandelen 
Ik leerde deze stiefmoeder te gaan voelen wat ze voelt. In het begin vond ze dat erg moeilijk, oneerlijk naar haar stiefkinderen, alsof ze hen verraadde. "Voel jij je verraden als je stiefkids liever bij hun moeder zijn dan bij jou? ", vroeg ik haar. Natuurlijk was dat niet het geval.
 
Er is een groot verschil tussen verschil voelen en vanuit verschil handelen en onderscheid maken. Je mag het best lastig vinden als zijn kinderen weer komen. Dat is iets anders dan hen ongelijk behandelen. Dus geen  verschil maken tussen de kinderen, terwijl daar geen reden toe is. 

Deze stiefmoeder deed zichzelf af en toe te kort. Ze maakte geen onderscheid tussen de kinderen en dacht dat dit verschil in gevoel ook niet zou mogen. Wat een lastige (onmogelijke!) opdracht. Ze ervaart de dagen waarop de oudste kinderen komen nu als minder beladen. Ze vindt het nog altijd wennen, en dat mág van zichzelf. Zo ontstaan er meer acceptatie en ontspanning. 

Lieve stiefmoeder, gun jezelf te voelen wat je voelt. Daar doe je niemand kwaad mee, zolang je alle kinderen gelijk behandelt.