verhelderen - verbinden - verdergaan

Wat een rare vraag, samen natuurlijk.
Is dat zo?
Zij is nu drie jaar stiefmoeder en het gaat goed.
Ook tussen haar en de kinderen van haar geliefde.
Twee jongens van zes jaar.
Zelf heeft zij geen kinderen.
Kinderen krijgen was nooit zo’n issue in haar leven.
Maar de laatste maanden gaat het kriebelen.

Wat een rare vraag, samen natuurlijk.
Is dat zo?
Zij is nu drie jaar stiefmoeder en het gaat goed.
Ook tussen haar en de kinderen van haar geliefde.
Twee jongens van zes jaar.
Zelf heeft zij geen kinderen.
Kinderen krijgen was nooit zo’n issue in haar leven.
Maar de laatste maanden gaat het kriebelen.

Ze praat erover met haar partner.
Deelt haar gevoelens.
Hoe ze nadenkt en navoelt over zwanger willen worden.
Wat het zou betekenen.
En hoe hij daar naar kijkt.

 

Hij houdt van haar.

En begrijpt haar wens.

Voor hem hoeft het niet zonodig.

Hij is al vader.

Het leven zoals ze het nu leiden, is voor hem perfect.

Vaak de kinderen bij zich en regelmatig samen met zijn geliefde.

Maar zijn geliefde blokkeren in haar verlangen?

 

Ruimhartig legt hij de bal op haar speelveld.

“Jij mag het zeggen”.

En met wat lijkt op een genereus gebaar, laat hij haar in feite in de steek.

De druk op stiefmoeder wordt hiermee erg groot.

Alleen met dit besluit.

Alleen met deze verantwoordelijkheid die hun leven, hun relatie en ook zijn kinderen raakt.

 

In een kerngezin worden beide geliefden voor het eerst ouders.

Het wel of niet kiezen voor kinderen is een heel persoonlijk en gezamenlijk proces.

Doorgaans is dit een proces dat jezelf doormaakt en tegelijkertijd ook een proces samen met je geliefde.

“Willen wij kinderen in ons leven”.

 

En dat is anders in een samengesteld gezin, vooral als stiefmoeder geen eigen kinderen heeft.

Daar bestaat een ongelijkwaardige situatie.

Haar partner heeft die keuze al eens gemaakt.

Hij heeft al kinderen.

En toch ligt het besluit niet alleen bij haar.

Ook voor hem ligt nog steeds de vraag open of hij samen met haar nog een kind wil.

Of er in zijn leven en hart ruimte is voor nog een kind.

 

Het is voor iedereen beter als stiefmoeder en vader samen een besluit nemen.

Voor haar, hem, zijn kinderen en vooral ook hun toekomstig gezamenlijk kind.

Ieder kind heeft er recht op dat beide ouders voluit voor hem of haar hebben gekozen.

 

En als dan de diepgevoelde wens om samen nog een kind te krijgen niet uitkomt, ontstaat er een heel andere dynamiek.

De ongewenst kinderloze stiefmoeder kan een heel moeilijke positie hebben.

Daar schrijf ik een keer een aparte blog over.

 

De keuze voor een gezamenlijk kind ligt anders als ook stiefmoeder al eigen kinderen heeft.

Meestal wordt de keuze voor wel of niet een gezamenlijk kind samen genomen.

Hun uitgangspositie bij deze levensvraag is gelijkwaardiger.

Beiden hebben ze de keuze al eens gemaakt.

Beiden zijn al eens ouder geworden.

Een gezamenlijk kind erbij in een samengesteld gezin geeft een heel andere dynamiek.

Met zowel positieve als spannende facetten.

Een paar voorbeelden uit de praktijk.

• Er is telkens een verschuiving in het systeem, van samengesteld gezin, naar kerngezin als alleen hun gezamenlijke kind er is
• De gezamenlijke kinderen zijn de ene keer alleen met hun ouders, een volgende keer samen met hun broers en zussen. Dat kan voor kinderen behoorlijk verwarrend zijn. Zo ben je oudste, zo de jongste
• Voor ouders met kinderen van twee verschillende partners kan het emotioneel lastig zijn dat hij zijn ene kind vaker ziet dan zijn andere kinderen
• En de prachtige liefdevolle broer-zus relaties die ontstaan tussen zijn eerdere kinderen en dit gezamenlijk kind
• Stiefmoeder die het lastig vindt dat vader niet alleen met het kerngezin op vakantie wil, omdat hij bang is zijn andere kinderen buiten te sluiten. 

Dit nieuwe gezamenlijke kind worden weleens gezien als een mooie verbinding tussen twee verledens, van hem en van haar. Een heling.

Dat mag wel heel romantisch klinken, maar er schuilen ook gevaren in.

Deze gezamenlijke kinderen zijn immers niet waardevoller omdat zij van deze twee partners zijn, waarvan de liefdesrelatie in tact is.

Bovendien wordt daarmee wel een erg grote druk op kleine schoudertjes gelegd als hij twee verledens van zijn ouders moet verbinden in plaats van gewoon kind te zijn.

 

En hoe gaat het verder met de stiefmoeder uit het begin?

Het is een gezamenlijke zoektocht.

Van haar en van hem.

Waarin alles er mag zijn.

En alles besproken wordt.

Haar verlangen en zijn aarzeling.

Haar koudwatervrees en hun zorg over de impact op zijn jongens.

Voelen en denken wisselen elkaar af.

Ze doen het echt samen.

En ze hebben er vertrouwen in dat ze tot een goed en liefdevol besluit komen.

Samen.