Het was al jaren geleden dat deze stiefmoeder, Sarah, had leren dealen met de pijn en het verdriet rond haar ongewenste kinderloosheid. Het was nooit duidelijk geworden waarom er geen kinderen kwamen. Dat was in haar eerste huwelijk geweest. Daarna werd ze verliefd op een man met een jonge zoon. Zij en haar geliefde hadden nog wel geprobeerd zwanger te worden, maar dat was niet gelukt. Er was een groot verschil tussen hen: hij had een zoon uit een eerder huwelijk. Hij was vader. Zij was nooit moeder geworden.
Het was al jaren geleden dat deze stiefmoeder, Sarah, had leren dealen met de pijn en het verdriet rond haar ongewenste kinderloosheid. Het was nooit duidelijk geworden waarom er geen kinderen kwamen. Dat was in haar eerste huwelijk geweest. Daarna werd ze verliefd op een man met een jonge zoon. Zij en haar geliefde hadden nog wel geprobeerd zwanger te worden, maar dat was niet gelukt. Er was een groot verschil tussen hen: hij had een zoon uit een eerder huwelijk. Hij was vader. Zij was nooit moeder geworden.
Opnieuw had ze ruimte moeten geven aan dit verdriet, het verdriet om haar eigen onvervulde kinderwens. En daar was ze weer verder mee gekomen. Daar was ze dankbaar voor. Natuurlijk voelt ze het af en toe nog. Als een litteken van een goed geheelde wond nog pijnlijk aan kan voelen als je je stoot. Dan is er toch weer de pijn en het verdriet. Ze is er dan zo alleen mee. Haar man is erg lief en leeft zo goed mogelijk met haar mee, maar een gezamenlijke pijn zal het nooit worden.
En dan een paar weken later spreek ik een andere stiefmoeder, Helen. Ze is een betrokken stiefmoeder, ze heeft veel voor zijn kinderen over. Zij maakt ruimte in haar leven voor hen.
Zij is hoogzwanger. Dolblij met de komst van hun gezamenlijke kind. Het leven met zijn jonge dochters, week op week af, dat hele samengestelde leven: ze kan er even minder goed tegen. Ze bespreekt het met haar geliefde. Ze wil het uitleggen, dit samen delen. Natuurlijk blijven de meisjes welkom in deze fase, maar ze vindt het ingewikkelder en hoopt dat haar geliefde het begrijpt. Ze verlangt er naar samen te zijn in hun kleine wereldje. Wachten op hun baby. Zij is in de eindfase van haar zwangerschap … de fase van deuren dicht, het nest klaarmaken. En alleen zij die heel dichtbij haar staan mogen erbij. En nu voelen haar stiefkinderen minder dichtbij voor haar. Hij probeert haar te begrijpen, maar het wordt ingewikkeld. Ze voelt zich alleen.
Twee stiefmoeders, Sarah en Helen. In heel verschillende situaties.
Beiden voelen zich er soms alleen mee, het helpt dat gevoel te erkennen.
Zoals ik hen erkende: “Je voelt je er alleen mee, want je bent er ook alleen mee. Het is alleen van jou.”
Sarah deelt met haar geliefde de kinderloosheid niet. De geliefde van Helen kan haar ervaring niet navoelen omdat hij niet zwanger is en geen stiefmoeder.
Laten we er open over zijn. Soms lukt het niet om alles te delen. Dat gebeurt in iedere liefderelatie. Tussen de geliefden, stiefmoeder en vader, zijn er soms levensgebeurtenissen die ze niet delen, zoals we hierboven hebben gelezen. Belangrijke eerste gebeurtenissen hebben zich soms met een andere partner, in een eerdere relatie afgespeeld. Het is niet een gezamenlijke eerste keer.
Wat kan je helpen?
Verzet tegen dit gevoel, het niet willen ervaren, werkt averechts. Je gaat je partner wellicht iets verwijten (hardop of in stilte), waar hij niets aan kan doen. Hoe kan hij dit echt navoelen? Deel het wel met je geliefde. Je alleen voelen, is niet hetzelfde als eenzaam zijn.
Erken samen de werkelijkheid. Heb wederzijds respect voor elkaars gevoel. Heb samen de bereidheid te aanvaarden dat er een stukje leven is dat jullie niet kunnen delen. Soms is dat even zo. Er kan vanuit wederzijds respect toch samen harmonie ontstaan.
Is dit herkenbaar? In welke situatie ontdekte jij dat je alleen was en hoe ging je ermee om? Ik ben heel benieuwd naar je verhaal.
> Home
> Ik help je
> Ervaringen
> Over mij
> Blogs
> Contact
marike@stiefmanagement.nl
www.stiefmanagement.nl
© Stiefmanagement 2022 · Algemene voorwaarden · Privacystatement