verhelderen - verbinden - verdergaan

Ze is van het glas-halfvol, klagen deed ze zelden. Dat is haar levenshouding: geen last willen veroorzaken; meekijken met de ander, waardoor ze voor iedereen begrip heeft.  
 
Eerlijk gezegd is de manier waarop ze met tegenslagen of moeilijke dingen omgaat niet steeds een teken van kracht, het is veel eerder een copingmechanisme. Anderen hebben dat zelden door. 

Lijden en pijn zijn in de theorie van ACT (acceptance en commitment therapie) twee verschillende dingen. Pijn hoort bij het leven en kun je niet onder controle brengen. Pijn heeft een rechtstreekse oorzaak: de val van je fiets, je ontslag of ruzie met je geliefde. Lijden heeft te maken met hoe je de pijn benadert.  Lijden komt voort uit pijn, als we weerstand bieden tegen de pijn; bijvoorbeeld door onze gevoelens te onderdrukken of door de pijn te vermijden. Het verschil zien tussen wat je meemaakt (pijn) en hoe je ermee omgaat (lijden) is essentieel. Je invloed op lijden is groter. * 
 
Flexibiliteit is haar grote kracht, als onderdeel van haar coping. Ze is zo bezig om van haar pijn geen lijden te maken, dat ze aan de pijn voelen niet eens toekomt. Maar het gaat zo niet langer. Ze is uitgeput geraakt.  
 
Zo komt ze bij me. We gaan kijken welke pijn ze ervaart. Het verdriet dat ze niet de eerste liefde van haar man is, dat hij al een gezin en kinderen heeft. Dat ze voor hem is verhuisd en in een vreemde woonplaats een leven gaat opbouwen. Rekeninghouden met kinderen die de hare niet zijn. Het rijtje wordt langer en langer.  
 
Onbewust heeft ze de rode draad in haar leven van pleasen en belangen van anderen boven die van haarzelf, doorgetrokken in deze liefdesrelatie en dit samengestelde gezin. Zonder dat ze het wil, is haar pijn lijden geworden, omdat ze de pijn heeft weggeduwd. 
 
Rust is wat ze nu nodig heeft. Het doorvoelen van het verdriet, keuzes maken, overleg met haar geliefde, dat komt allemaal later wel. De pijn voelen en kiezen welke rol ze als stiefmoeder wil hebben, die twee thema’s zijn het belangrijkste, maar het is eerst tijd voor rust. 
 
Getriggerd door leven in het samengestelde gezin, wordt een bekend levensthema bij deze stiefmoeder zichtbaar. Daarmee aan de slag gaan in het verloop van onze gesprekken, zal haar ruimte geven op meer levensgebieden. En haar brengen tot een autonome keuze op welke manier zij haar rol als stiefmoeder wil invullen. 
 
Eerst is het tijd voor zelfzorg.

Zelfzorg
Zelfzorg: de beginletters van de alinea’s hierboven, maken dat woord: zelfzorg.  
Wat is zelfzorg niet? Activiteiten die je op de korte termijn kunnen vervullen, maar je op de langere termijn niet helpen. Bijvoorbeeld jezelf verdoven met eindeloos Netflixen of veel drinken of snoepen. 
 
Wat het beslist ook niet is: al die dingen die je ervaart als een extra taak of een verplichting erbij. Mindfulness, sporten, yoga, schilderen kunnen allemaal bijdragen aan goede zelfzorg. Zodra het voor jóu als extra taak voelt, schiet het zijn doel voorbij.  
 
Houd het klein en kijk wat bij je past; wat kun je doen, ervaren of nalaten. Mijn criterium is daarbij: ‘wat geeft mij nú ruimte’. Stiefmoeder komt tot rust met het volgende rijtje zelfzorg ideeën: 

• In rust genieten van het eerste kopje koffie in de ochtend; 
• In plaats van een snel blokje om, dagelijks met hun hond naar het dichtbij gelegen bos gaan; 
• Ze kwam niet meer op de kamers van zijn kinderen; wat niet in de wasmand lag, werd niet gewassen; 
• Een avond vrijmaken voor de tekencursus die ze graag wilde volgen.

Wat is jouw zelfzorg rijtje?